Op 26-01-2011 kwam na ruim twee jaar wachten een lijvig rapport van de CEAS, commissie evaluatie afgesloten strafzaken. Het driemanschap zag geen aanleiding tot heropening van de zaak. Ik vermoed dat, als je het rapport zonder achtergrondinformatie leest, je de indruk krijgt dat je het resultaat in handen hebt van gedegen onderzoek en dat Henk Haalboom terecht veroordeeld is. Zelfs ik, die zich uitgebreid verdiept heeft in de zaak, werd onzeker. Er staan uitspraken ten nadele van Henk in, die er niet om liegen.
Maar dan hoor ik van de verschillende getuigen, wetenschappers en onderzoekers dat er pertinente fouten in het rapport staan. Dat zinnen uit verhoren, getuigenverklaringen, brieven en onderzoeken uit hun verband zijn gelicht en een eigen leven zijn gaan leiden. Dat er onderzoeksresultaten onder de tafel zijn geveegd terwijl de onderzoekers niet om toelichting is gevraagd. En dan zie ik een heel ander rapport voor me, dat veel weg heeft van een requisitoir. In mijn ogen en in dat van de betrokkenen is het geen onafhankelijk onderzoek. Het gevolg is dat degenen die de smaad treft opnieuw energie moesten steken in het naar voren brengen van wat zij werkelijk hebben gezegd, van hoe het werkelijk is gegaan en van wat zij werkelijk hebben geconcludeerd in hun onderzoeken. Als roependen in de woestijn.
Dit alles heeft een plek gekregen in het Herzieningsverzoek dat op 21 mei 2015 is ingediend bij de Hoge Raad.
Namens het burgerinitiatief,
Justine Mol