Henk H. was ten tijde van Pim Overziers vermissing 57 jaar. Nu, augustus 2010, is hij 65 jaar en zit al 8 jaar en 6 maanden gevangen voor een misdrijf dat niet plaatsvond en hij dus ook niet kan hebben begaan.
Uit de psychologische rapporten
Daaruit wordt duidelijk dat Henk een goed ontwikkelde man is. Hij is beslist intelligent zoals blijkt uit zijn opleiding en ook uit zijn woordgebruik. Hij is erg sociaal ingesteld en is bereid zich weg te cijferen in een relatie. De zorgen van de ander gaan steeds voor. Gevoelens van jaloezie zijn hem volledig vreemd. Hij accepteerde in het verleden dat zijn echtgenote verliefd werd op een andere man en liet daardoor zijn gedrag en houding ten opzichte van haar niet veranderen. Hij vond het emotioneel wel moeilijk, maar vond dat hij het moest accepteren. Dat is een basiskenmerk van zijn persoonlijkheid: zorgen voor de ander laten prevaleren boven zijn eigen gevoelens. Henk komt uit een gereformeerd middenstandsmilieu. Vanuit dat gezin kreeg hij waarden mee als zorg hebben voor anderen, mededogen hebben met degenen die kwetsbaar zijn en hen helpen, je verantwoordelijk voelen en het beste voor een ander doen. Het zijn waarden die bij zijn karakter passen.
Hoe zijn positieve eigenschappen hem in moeilijkheden brachten
Hij heeft zijn vriendin Henriëtte, zijn alibi, willen beschermen tegen contact met de politie door het feit dat zij bij hem op bezoek was op de avond dat Pim overleed in eerste instantie te verzwijgen. Tijdens de verhoren was het zijn insteek samen met de verhoorders de waarheid te vinden. Hij dacht dat het de bedoeling was dat ze samen werkten. Hij dacht met hen mee, vertrouwde op hun integriteit. Vermoedelijk zagen zij het als hun taak hun creativiteit en overredingskracht in te zetten om Henk te laten bekennen, omdat zij ervan overtuigd waren dat hij schuldig was. Henk heeft dat toen niet begrepen.
Henks beroepsleven en hobbies
Henk was in zijn leven maatschappelijk werker en later docent maatschappelijk werk. Naast zijn werk had hij een kleine wijnhandel, een grote hobby van hem. Daarnaast hield hij van zeilen en had hij jarenlang een zeilboot. Die hobby werd hem wreed ontnomen, nadat uit jaloezie tot twee maal toe zijn boot in brand was gestoken.
De moeilijke scheiding van Henk H
Uiteindelijk beëindigde Henk na bijna 18 jaar zijn tweede huwelijk. Helaas kon zijn ex-echtgenote de scheiding niet accepteren en bewerkte zij het hele sociale netwerk van Henk met negatieve verhalen over hem. Ze werkte actief met de politie mee om hem met allerlei verzonnen beschuldigingen veroordeeld te krijgen. Hoe slecht Henk in haar ogen ook was, zij gaf toe dat Henk beslist geen jaloers persoon is.
Kort na de scheiding zei zijn ex-echtgenote tegen een vriend, getuige Karel H., ‘dat zij en Henk een sprookjeshuwelijk hadden en dat Henk altijd met liefde en respect met haar en de kinderen omging. Zij sprak zelfs uit, dat zij dacht met Henk het beste huwelijk (ter wereld) te hebben.’ Het is duidelijk dat zij daar later heel anders over dacht. Toen deugde er niets meer van hem. Ook voor Henk was de scheiding niet gemakkelijk en hij begrijpt dat zijn ex-echtgenote het heel moeilijk vond om die na 18 jaar te accepteren Helaas was zij niet in staat om psychologische hulp te aanvaarden om het huwelijk te redden. In haar leven vòòr haar huwelijk met Henk deden zich veel heftige gebeurtenissen voor, die van invloed bleven op haar huwelijk met Henk. Ondanks dat zij ernstig beschadigend naar Henk toe was, wil hij haar niet zwaar vallen, omdat hij zich realiseert hoe teleurgesteld zij is over alles wat in haar leven tegenzat.
Uit zijn eerste huwelijk van ruim 14 jaar heeft Henk een zoon. Zijn eerste ex-echtgenote steunt hem. Net als zijn tweede vrouw heeft zij duidelijk gemaakt dat Henk beslist geen jaloers persoon is. Henks moeder is 90 jaar en hoopt dat zij het nog mee kan maken dat Henk wordt vrijgesproken. Zij steunt haar zoon volledig. Binnen de familie wordt Henk doodgezwegen. Zijn moeder kan met niemand uit de familie over haar zoon praten. Henks 4 zussen hebben zich van Henk afgekeerd. Zij kunnen niet leven met de gedachte dat hun broer wegens moord werd veroordeeld.
Henks contact met Rianne Ee
Uit alle rapportages over dit contact van Henk met Rianne Ee blijkt dat dit contact het beste getypeerd kan worden als een vader-dochter-relatie. Een groot leeftijdsverschil van bijna 22 jaar en een grote mate van ongelijkwaardigheid tussen hen, maakten Henk behoedzaam om met haar een toekomst in te gaan, met name omdat hij al twee maal een huwelijk moest beëindigen. Daar kwam bij dat Rianne in een kwetsbare levensfase zat en zich sterk liet beïnvloeden door familie en vriendinnen. Tijdens haar verhoren door de politie sprak zij uit dat zij het afgelopen jaar enkele keren aan Henk had voorgesteld om te gaan samenwonen. Zij wist al maanden dat Henk contact had met een andere vrouw, Nina, maar moet gedacht hebben dat dit contact geen stand zou houden.
De beïnvloeding van Rianne door de politie
In de maanden na Henks aanhouding werd Rianne maar liefst minimaal 26 maal verhoord door de politie. De verslagen van deze verhoren laten zien, dat de agenten Rianne in ieder verhoor negatieve informatie toespeelden over Henk. De politie schuwde niet om haar onwaarheden te vertellen. Zo zei de politie tegen haar dat de brief van Pim Overzier bij haar werd bezorgd en dat zij maar moest aantonen wat er mee gebeurd was, terwijl niemand kon weten of de brief bestond en werd bezorgd, ook de politie niet. Henk werd zwart gemaakt en al lezende wordt duidelijk dat Rianne steeds meer afstand van Henk nam en langzamerhand de zienswijze van de politie overnam. Na 10 maanden, bij de rechtszitting, deugde er niets meer van Henk en keerde zij zich tegen de man van wie zij 10 maanden daarvoor nog zei ‘dat ze aan het contact met hem altijd een goed gevoel had overgehouden’. Zij heeft zich dan volledig aan de zijde van justitie geschaard. Wat een wrede situatie, zowel voor Rianne als voor Henk.
Henks begrip voor Rianne
Henk heeft altijd begrip gehad voor de situatie waarin Rianne terecht was gekomen na zijnaanhouding. Hij beseft dat haar toekomst instortte toen haar beste vriend met wie zij toch hoopte op
een toekomst samen, werd aangehouden wegens moord. Hij begrijpt goed dat zij niet weerbaar genoeg was om zich te kunnen verzetten tegen de heftige beïnvloeding door de politie. Hij legt het zo uit dat zij als gezagsgetrouwe vrouw de verhalen van de politie voor waar aannam. Een jaar later, tijdens de zitting van het Hof in december 2003, bleek Rianne enigszins terug te zijn gekomen van haar negatieve kijk op Henk en sprak zij toch weer lovende woorden over hem. Zij gaf toe dat Henk niet jaloers was en dat zij nooit wat had gemerkt van agressiviteit. Ze verklaarde dat Henk haar had gezegd dat hij hoopte dat zij heel gelukkig zou worden met een andere man. Ook gaf ze toe dat zij na de vreselijke gebeurtenissen door de politie op de nek werd gezeten en dat dit haar erg had beïnvloed. Henk is altijd mild over Rianne blijven denken, ook al heeft ze nooit meer wat van zich laten horen.
De gevangenisjaren van Henk
Gelukkig zijn er veel mensen die Henk trouw zijn gebleven en hem bezoeken of schrijven. In de loop van zijn detentiejaren zijn zich steeds meer mensen voor zijn veroordeling gaan interesseren en inmiddels is er een grote groep die zich actief voor Henks vrijlating inzet, zoals degenen die boeken schreven over zijn onterechte veroordeling. Maar niet alleen deskundigen en wetenschappers, ook ‘gewone’ burgers, die door alle publiciteit Henk een hart onder riem zijn gaan steken. Henk is in staat gebleken nieuwe vriendschappen aan te gaan.
In de loop van zijn gevangenisjaren is Henk actief gaan sporten en wandelt iedere dag een uur. Zijn conditie is daardoor na zoveel jaren niet verminderd, juist verbeterd. Weliswaar leeft hij tussen de muren, maar in zijn hoofd en hart is hij een vrij mens en is zich blijven interesseren voor alles wat er buiten en in onze samenleving gebeurd. Zijn vrienden houden hem trouw op de hoogte van alle ontwikkelingen en dat zorgt ervoor dat hij niet vervreemd van de buitenwereld.
Natuurlijk is Henk vanaf zijn aanhouding in een ware nachtmerrie terecht gekomen. Niet verantwoordelijk zijn voor iemands dood, maar er toch voor worden veroordeeld. Nu al 8 jaar en 8 maanden lang gevangen zitten, onschuldig. Hoe wreed kan het leven zijn. Dat iedereen die zich nu heeft verdiept in zijn veroordeling tot de conclusie komt dat die veroordeling niet klopt en dat hij ten onrechte veroordeeld werd, is natuurlijk een grote troost, maar dat verandert nog steeds niets aan zijn situatie. Hij zit nog steeds gevangen, omdat een vonnis van de rechter onaantastbaar is. Al is het klip en klaar dat het vonnis fout was en dat Henk ten onrechte werd veroordeeld voor een moord die geen moord was, toch kunnen die falende rechters niet ter discussie worden gesteld in ons rechtssysteem.
Henk realiseert zich dat hij niet de enige is die onschuldig gevangen zit. In heel Nederland gaat het volgens diverse deskundigen om ongeveer 25 personen met zware straffen die onterecht werden veroordeeld. Slechts met zeer veel inspanning van wetenschappers en deskundigen en na jarenlang vechten voor iemands vrijlating, lukt het af en toe dat iemand alsnog wordt vrijgesproken. Onlangs overkwam dat na 8 jaar strijden Lucia de B. en binnenkort zal Ina Post vrijwel zeker na 25 jaar alsnog worden vrijgesproken.
De fysieke beperkingen van Henk H.
Henk had vanaf zijn jeugd een zwakke rug. Hij werd daardoor zelfs afgekeurd voor militaire dienst. Na de scheiding huurde Henk een tuinman in die de tuin aanlegde en al het zware graaf- en spitwerk deed. Daarnaast hielp zijn zwager hem de laatste tijd met het wekelijks onderhoud. In november 1996 kreeg Henk een hartinfarct en werd hij gedotterd. Sindsdien moest hij aangepast leven, maar liet dat niet merken.
Zijn ex-echtgenote deed altijd het zwaardere tuinwerk zoals graven en spitten. In het donker kan Henk slecht zien en zette dan een bril op met krachtiger glazen. Een week vòòr 4 december 2001 kreeg Henk een tennisbal op zijn oog en hij heeft daar wekenlang last van gehad (getuigen Edith, Rianne e.a.). Hij was dus op 4 december helemaal niet in staat om goed te kunnen zien en om zo’n grote afstand in het donker te rijden en onder de moeilijkste omstandigheden daar in de polder een man te overweldigen en te versjouwen en te begraven. Een veronachtzaamd aspect is dat getuige Annelies S. verklaarde dat de door haar waargenomen man geen bril droeg. Als Henk daar zou zijn geweest dan zou hij zonder bril geen hand voor ogen hebben kunnen zien, zeker in het donker niet. Prof. Backx, hoogleraar sportgeneeskunde, vroeg reeds aandacht voor de oogproblemen van Henk. De resultaten van de onderzoeken kennen we nu en samen met het onderzoek naar zijn fysieke capaciteiten door professor Backx en drs. Bloem, vechtsportwetenschapper, staat de fysieke onmogelijkheid van Henk op een stevig fundament, mede doordat we zijn huidige medische gegevens kunnen vergelijken met die van 2002. De resultaten van de onderzoeken op de vermeende plaatsdelict, onder leiding van professor Backx en professor Van Koppen, dat zes uur duurde, maakten duidelijk dat het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet mogelijk is dat Henk een persoon met Pims postuur heeft kunnen overmeesteren en dragen en niet in staat is om binnen de beschikbare tijd een graf te graven van 200 x 50 x 100.